Rozdział 8 "Czy on ze mną flirtuje?"

   Mija dzień po dniu, a ja mam wrażenie, jakby jeden dzień dłużył się i nigdy się nie kończył. Chciałam po prostu żyć, jak wcześniej, ale nie potrafiłam... całe moje myśli zaprzątała myśl, że jestem morderczynią. Odsunęłam się od wszystkich, jak najdalej potrafiłam. Synem zajmuje się Justin, wie że nie jestem w stanie się nim zajmować. Nie rozmawiam praktycznie z nikim, nie mam po prostu siły. Od tego nieszczęsnego dnia minęło 3 tygodnie, a ja stoję w miejscu...

*Z perspektywy Justina*

Nie mogę już do jasnej cholery patrzeć, jak Amanda cierpi. Słyszę, jak całymi nocami płacze. Z jednej strony przykro mi, że się załamała, a z drugiej nie umawiałem się na pilnowanie czyjegoś dzieciaka. To wszystko jest nie po mojej myśli, jeszcze chwile spróbuje to przemilczeć, ale potem nie będę już taki miły, pomocny. To wszystko ciągnie się tygodniami, dziś zaproponuje coś dziewczynie, mam nadzieję, że się zgodzi, bo myślę, że ten pomysł pomógłby jej wrócić do normalności.
Podeszłem do drzwi sypialni i zapukałem, ale nie usłyszałem żadnego słowa, więc weszłem do środka. Dziewiętnastolatka leżałam przykryta kordłą po samą głowę. Usiadłem na skraju łóżka i odkryłem jej twarz, aby zobaczyć, czy śpi. Zobaczyłem twarz pełną smutku, oczy czerwone od płaczu, jednym słowem wyglądała TRAGICZNIE. Mógłbym ją non stop pocieszać, ale nie mam już siły udawać takiego troskliwego faceta, bo aż mi się rzygać chcę od tego wszystkiego.
- Jak tam? -zapytałem pewnie i co usłyszałem?  Cisze kurwa.
- Dziewczyno, weź się w końcu w garść!  Ile będziesz się nad sobą użalać? Rozumiem pewne sprawy! Popełniłaś błąd, do którego ja Cię namówiłem i nie dajesz sobie z tym rady, ale do jasnej cholery życie toczy się dalej!  Nie obchodzi mnie, co teraz powiesz, albo i nic nie powiesz, ale za parę dni wyjeżdżamy na jakiś czas za miasto i tam odpoczniesz. Zostaniesz tam i odpoczniesz NASTĘPNIE po pewnym czasie pojadę tam do Ciebie i pomogę Ci dojść do siebie i nie ma ALE jeżeli sama się nie spakujesz to sam Cię spakuje.

*Dwa dni później*

-Amanda! Kurwa no chodź! Ile mam na Ciebie czekać? -krzyknąłem,kiedy zobaczyłem ze dziewczyna strasznie wolno idzie w moja stronę.
-Czego się drzesz? Słyszę przecież.- powiedziała szeptem. Przemilczałem to i wyszedłem z nią i jej synem z domu, kierując się w stronę samochodu. Gdy doszliśmy do niego umieściłem malca w foteliku na tylnich siedzeniach, a sam ruszyłem na miejscu kierowcy, jak każdy z nas zajął miejsce ruszyłem we właściwą stronę.
   Jesteśmy na miejscu już kilka godzin. Kurde no mam nadzieję, że to pomoże, bo chciałbym już rozpocząć ten  mój plan.  Dziś wyjadę z tego miejsca z Zackiem  i zostawię  ją tu samą, aby sama uporała się z tym wszystkim. Kiedyś mieszkała tu moja babcia, lecz potem się przeprowadziła do małego miasteczka. Przepisała  na mnie ten dom z tarasem i czasem tu przyjeżdżam.  Znam tu wiele osób, bo właściwie tu spędziłem większość dzieciństwa. Parę dni temu zadzwoniłem do kilku osób, żeby pomogli Amandzie wyjść z depresji.
- Dziś już zostaniesz sama przyjadę do Ciebie za jakiś czas, a przez ten czas uporządkuj swoje myśli, jak przyjadę masz już dojść do siebie, nie będę marnował na Ciebie czasu, przez parę dni ja się zajmę Zackiem, a potem jego była opiekunka, już zająłem się tym. Trzymaj się. - wyszedłem i odjechałem, bo nie miałem patrzeć na jej mordę.

*Z perspektywy Amandy*

Wkurza mnie już Bieber. Wpiernicza mi się w życie, a ja nie mam siły na tłumaczenie każdemu co się ze mnie dzieje,  bo sama nie wiem. Musze otworzyć się powrotem na innych tak jak to było nie dawno.
Zostałam tu sama...w końcu. Tak naprawdę to chyba nie umiem sobie poradzić z tym  wszystkim. Gdyby był tu John to by było inaczej. On by mi pomógł i to by się inaczej skończyło ale nie! On się zaszył gdzieś i nie daje znaku życia! Czuje się również źle z powodu ze nie potrafię cieszyć życiem i synem, który zawsze dawał mi bardzo dużo szczęścia.
   Postanowiłam wyjść na spacer, aby w końcu się przewietrzyć bo ile można siedzieć w domu? Przynajmniej ja nie potrafię.
Ubrałam się bardzo ciepło i wyszłam na zewnątrz.

Te miejsce jest  śliczne.  Do tego wszędzie jest cisza i spokój. Przemierzałam przez rożne uliczki aż w końcu ktoś krzyknął:
-Amanda!? Amanda, to Ty? -krzyknęła jakaś dziewczyna o czerwonych włosach. Było widać ze nie jest z tym okolic, tyle ze i tak jej nie znałam. Odwróciłam się i spojrzałam pytająco.
-Hej jestem Kim, znajoma Justina. Mówił mi ze przyjeżdżasz i pokazał mi Twoje zdjęcie. No powiem Ci ze nie spodziewałam się że  Bieber się zakocha a do tego jeszcze zaręczy się. Gratulacje!- boże jaka gaduła. Właściwie już ja lubię. Jest pozytywna osoba. Tylko co ja.mam powiedzieć? Potwierdzić to co powiedziała?
-Em milo mi. Dziękuję,  no dużo osób to zaskakuje, no ale życie jest nieprzewidywalne-nie cierpię kłamać.
-Choć do mnie porozmawiamy, bardziej się poznamy. -uśmiechnęła się szczerze.
-Dzięki za propozycje ale nie mam czasu, muszę się jeszcze rozpakować. Może innym razem-odpowiedziałam z uśmiechem.
- Ym no okej ale obiecaj ze się spotkamy jeszcze?  -zachichotała.
- Obiecuje. Pa.- pożegnałam się i odeszłam.
   Jestem tu już od dwóch dni i cieszę się z tego spokoju. Dziś przychodzi do mnie Kim, obiecałam  jej, więc dotrzymuje słowa. W każdym razie jest w porządku i zamierzam z nią dogadać się, potrzebuje ludzi w swoim środowisku, aby dojść do siebie, a chce tego. W tym domu czuje się dziwnie, bo jest to dom Biebera, ale z każdym dniem czuje się coraz lepiej i psychicznie i fizycznie, wiec wszystko działa na mnie, jak najlepiej. Rozmyślając o tym wszystkim przerwał mi dźwięk dzwonka do drzwi. Podeszłam szybkim krokiem do drzwi i je otworzyłam.

-Hej lasia! -Wykrzyczała czerwono włosa, aż się zaśmiałam. Choć trochę się zdziwiłam widząc obok niej jakąś nieznajomą dziewczynę. 
-Hej Kim, wchodźcie - uśmiechnęłam się lekko wpuszczając ich do środka, a może by przedstawiła mnie tej dziewczynie?
- Oo! Bym zapomniała, to jest Nadia, przeszła przez to co Ty, chciałabym was zostawić na chwile, abyście pogadały. -powiedziała Kim już poważnie.
-Cześć Amanda- powiedziała pewnie Nadia, widać, że jest starsza ode mnie. 
-Nie chce z nikim o tym rozmawiać! To moje życie, a to, co się wydarzyło w nim nie powinno ludzi interesować! -wkurzyłam się już...
-Stop! To, że ktoś chce Ci pomóc to dobrze, gorzej byłoby, gdyby nikt nie chciała, wiec nie udzielaj się. -krzyknęła Kim.
-Okej... mogę porozmawiać.
   Siedziałam tu z Nadią, jest nawet okej dziewczyną, trochę przeszła w życiu, jak ja. Jest lekko ode mnie starsza, bo ma dwadzieścia sześć lat, ale i wiele przeszła. Opowiedziała mi swoją historię. Gdy była trochę młodsza ode mnie usunęła ciąże, bo akurat uciekła z domu do swojego chłopaka, który wkrótce uciekł od niej, gdy się dowiedział o ciąży, nie mogła tego dziecka urodzić, bo nie miała środków do życia. Załamała się, miała próby samobójcze, lecz za każdym razem ją uratowano. Była w specjalnym ośrodku i pomogli jej dojść do siebie, musiała tam szukać pomocy, bo nikt inny się nie zainteresował, w porównaniu z nią ja mam komu. Ludzie próbują mi pomóc, a ja to odtrącam. Teraz sobie życie ułożyła, ma męża, lecz nie ma dzieci, bo kiedy usuwali ciąże uszkodzili jej coś i nie może mieć dzieci. Ja miałam przynajmniej zabieg w klinice o świetnych warunkach, a ona odwrotnie.
-No i tyle z mojej historii, więc spróbuj wrócić do codzienności, to na prawdę pomaga. Jeżeli będziesz miała jakieś pytania, a może teraz masz to normalnie mi je zadaj. No i laska nie użalaj się nad sobą! Wyglądasz tragicznie, weź coś zrób ze sobą.-zaśmiała się i przewróciła oczami, ma racje muszę coś zrobić ze sobą.

   Ostatnia rozmowa z jasnowłosą tydzień temu była mi potrzebna, czuję się o wiele lepiej, staram się nie myśleć o tym, co było kiedyś, tylko o tym co jest teraz.  Nadia i Kim namówiły mnie na pójście na imprezę-zgodziłam się! Nie byłam strasznie długo na żadnej imprezie.  Moja młodość zakończyła się w wieku  osiemnastu lat. Nie żałuje, że urodziłam Zacka, no ale moje życie różni się bardzo od życia moich rówieśników. Dziś będzie taki dzień tylko dla mnie, abym poczuła się młodo!
Wszystkie razem przebrałyśmy się w sukienki, ja niestety nie miałam żadnej ze sobą, więc Kim mi pożyczyła. Dziwnie mi było odnaleźć się w tym wszystkim, ale i tak bardzo szybko rozkręciłam się. Pomogło mi w tym trochę alkoholu. Cieszyłam się tańcząc, pijąc, niby to nic takiego, a jednak! Potrzebowałam tego. Gdy razem z dziewczynami zmęczyłyśmy się tańcem usiedliśmy przy barze. Tam spotkałyśmy przystojnego chłopaka o brązowych oczach..mm seksowny.
-To mój brat Alex, a to Amanda!- powiedziała głośno jedna z dziewczyn, aby dobrze usłyszeć.
-Miło mi. - uśmiechnęłam się do nowo poznanego chłopaka, jak i po chwili on. Jest uroczy.
   Większość czasu rozmawiałam z Alexem. Ten chłopak jest przezabawny! Czuję, jakby był moim rówieśnikiem, a był on ode mnie o dwa lata starszy. Rozmawialiśmy na wiele tematów, lecz jednak chyba trochę przesadziłam z alkoholem i odprowadził mnie do domu.
-Dzięki, że mnie odprowadziłeś. Wejdziesz do środka? -zaproponowałam.
-Jasne. Wiesz, co... wczoraj Kim powiedziała mi, że Ty i Justin zaręczyliście się, to prawda? Jestem w szoku, bo nigdy nie widziałem go z jedną dziewczyną przez dwa dni, jego znajomości z dziewczynami zwykle kończyły się po paru godzinach, w sensie przeleciał je i tyle... Przepraszam, nie powinienem tego mówić. Wybacz. - powiedział Alex wchodząc do środka... tym o Justinie to akurat mnie nie zdziwił.
-Tak to prawda. Może dopiero teraz dorósł do bycia z kimś. -uśmiechnęłam się, aby rozluźnić atmosferę.
- Przy takiej dziewczynie nie dziwię się. - Czy on ze mną flirtuje?
-Bez prze....- drzwi uchyliły się, a tam kto? Bieber!


No hej! Jest już nowy rozdział, a w nim trochę nowych postaci, więc zajrzyjcie do zakładki BOHATEROWIE :) 
Teraz postaram się dodawać rozdziały tak co 2-3 tygodnie jeżeli czas mi na to pozwoli. 
Dziękuje dla osób, które komentują♥ Niech każdy kto czyta KOMENTUJE! :*
Jak was się podoba rozdział? 

Pytania zadawajcie tu:
ASK
E-MAIL- claudiakaty24@gmail.com


                         WSZYSCY KOMENTUJĄ!